De feestdagen en meer

De feestdagen liggen alweer even achter ons en 2014 is begonnen. Allereerst voor iedereen die onze stukjes leest een heel goed en gezond nieuwjaar toegewenst. Wij gaan het jaar ook weer vol goede moed in en ondanks wat tegenslagen hier en daar zijn we vooral erg dankbaar voor alles wat goed ging het afgelopen jaar, onze gezondheid en het bijzondere leven wat we hier leiden.
Hoe vierden wij de feestdagen. Het begon natuurlijk met Sinterklaas, die helaas niet naar Ghana kon komen, maar wel een speciale Ghanapiet had gestuurd om in ieder geval wat aardigheidjes in schoenen te doen. Selorm en Makafui waren erg onder de indruk van het feit dat Piet stiekem ’s nachts een cadeautje in hun schoen kwam doen en vertelden het natuurlijk aan iedereen die maar langskwam, maar om de één of andere reden geloofde niemand het verhaal. Zij nog steeds wel…
Met de kerstdagen hadden we twee neefjes over de vloer waar Selorm en Makafui erg goed mee kunnen opschieten. Met zijn allen de kerstboom versierd, iets wat de neefjes nog nooit hadden gedaan, dus dat was een groot succes.
Abraham had ter ere van Selorms verjaardag en kerst een kip geslacht. Het ‘kerstdiner’ (kip met rijst, een guiness voor de groten en fanta voor de kleintjes en een zelfgebakken cakeje als toetje) hadden we buiten zittend op het gras. Enigszins anders dan ik gewend ben en moet eerlijk zeggen dat ik de Nederlandse kerst ook wel een klein beetje miste, maar dit was toch ook best gezellig. Als kerstdienst hadden we via internet de dienst van onze kerk in Eindhoven. Helaas hebben we hier nog geen kerk gevonden waar we ons thuis voelen. Het zijn over het algemeen erg lange diensten, niet altijd in het Engels en met veel geluid (vind lawaai wat oneerbiedig klinken). Zo af en toe vraag ik weleens aan mensen naar wat voor kerk ze gaan en wat ik me erbij voor moet stellen. Een collega liet me vervolgens een filmpje zien waar je de dominee op zijn achterste heen en weer over het podium ziet schuiven vol van ‘de Geest’. Ik vrees dat ik me daar ook niet echt thuis zal voelen, dus we zoeken gewoon verder.
En toen was het oud en nieuw. Ik begreep van mijn ouders dat Nederland een soort oorlogsgebied leek met zwaar vuurwerk van alle kanten, hier was het uitermate stil. We wonen in een gebied met hier en daar een huis en de meesten kopen geen vuurwerk. Je ziet wel jongetjes die knallen maken met een zelfgemaakt ding waar je luciferkruit indoet, maar dat is het dan wel. De mensen hier in Ghana gaan massaal naar de kerk met oud en nieuw. Sommige kerken hebben een speciale ‘crossover’ conferentie, waarbij ze twee dagen van te voren met bijeenkomsten beginnen. Andere starten op oudejaarsdag vroeg in de avond en gaan door tot een uur of één of tot de volgende ochtend. Ze gaan dan biddend het nieuwe jaar in. Dit jaar waren die conferenties echt een soort ‘business’ geworden met enorme spandoeken en grote reclames langs de kant van de weg om zoveel mogelijk mensen naar hun kerk te krijgen.
Maar weer terug naar ons oud en nieuw. Wij hadden voor de gelegenheid een paar ‘knockouts’ (kleine rotjes) en gillende keukenmeiden aangeschaft. En natuurlijk oliebollen en appelflappen gebakken. We kijken hier televisie via een antenne op een lange bamboestok en daarmee kunnen we twee kanalen ontvangen. Op die twee kanalen werd, zoals wel vaker, niets bijzonders uigezonden, dus hebben Abraham en ik de avond dammend doorgebracht om niet voortijdig in slaap te vallen. Anders, maar ook gezellig. Het vuurwerk hebben we de volgende ochtend afgestoken, zodat de meiden het ook konden zien.
Tijdens de feestdagen heb ik gewerkt, maar geen enkel vuurwerkslachtoffer, dat is dan weer het voordeel van weinig vuurwerk.
Wat het werk betreft hebben we op het moment te kampen met tekort aan van alles. Het begon een paar weken geleden met dat we geen potjes hadden waarin mensen hun opgehoeste materiaal kunnen doen als we willen weten of ze tuberculose hebben, een test die we regelmatig aanvragen. Vervolgens waren de testkits op om HIV testen te doen, die hier ook regelmatig worden aangevraagd en vorige week waren de chemicaliën op om röntgenfoto’s te ontwikkelen. Het is erg lastig werken, omdat dit allemaal dingen zijn die erg van belang zijn bij het maken van een plan. Het gevolg is dat mensen onderbehandeld worden of juist overbehandeld, omdat je dan maar voor de zekerheid alle mogelijke diagnoses behandeld. Je vraagt je dan af waarom ze die spullen niet gewoon aanschaffen, maar het is lastig om daar een antwoord op te krijgen. En een ander frustrerend probleem blijft het krijgen van bloed voor transfusie. Dit is trouwens in het hele land een probleem. Over het algemeen kunnen mensen het niet betalen en maar weinig mensen zijn bereid om als donor te fungeren, zelfs als het om eigen familie gaat. Ik weet niet wat er precies achter zit, enerzijds hoor je dat er allerlei duistere ideeën over bloed geven zijn, maar mensen zijn denk ik ook bang voor de HIV test die eraan vastzit. Het zijn ook over het algemeen HIV patiënten die bloed nodig hebben en die zijn vaak al door veel mensen in hun omgeving verlaten vanwege hun ziekte. Het is erg triest om jonge mensen te zien overlijden omdat ze geen bloed kunnen krijgen. Ik zie er telkens weer tegenop om te moeten meedelen dat ze nog meer zakjes bloed nodig hebben en vervolgens de wanhoop in hun ogen te zien. Maar wat zo bijzonder is, als iemand eenmaal overlijdt en de persoon wordt begraven, dan komt er een hele menigte naar de begrafenis om te eten en te drinken. Als die mensen nou eens bloed zouden hebben gedoneerd…maarja.
Afgezien van wat ik net allemaal schreef, gebeuren er gelukkig ook genoeg leuke en positieve dingen. Een paar weken geleden zag ik een kind van nog geen jaar dat al vier dagen niet in staat was om goed te drinken bij zijn moeder. En als het wel een beetje lukte, kwam alles er weer uit. Bij het onderzoek zag je dat hij verzwakt was, snel ademhaalde en voortdurend de neiging had om over te geven. Op een foto bleek dat hij een muntje in zijn keel had. Omdat wij niet de mogelijkheden hadden om dit op een veilige manier te verwijderen, heb ik hem verwezen naar een ziekenhuis in Accra. Gisteren kwam hij samen met zijn moeder langs op het spreekuur om me te bedanken en te vertellen hoe het afgelopen was. Dat was natuurlijk erg leuk.
Wat het salaris betreft wachten we nog steeds af. Op het moment moeten alle papieren nog naar twee instanties in Accra en de laatste van die twee moet uiteindelijk zorgen dat het salaris wordt uitbetaald. Ik kan niet voorspellen hoe lang dit nog duurt, maar ik zou niet opkijken van april, misschien wel mei. Eind van vorig jaar hadden we dan ook serieuze financiële problemen, we konden rekeningen niet betalen en moesten van mensen lenen. En toen was er zomaar een geweldige actie vanuit onze kerk in Eindhoven waarbij een geweldig geldbedrag was opgehaald, waarmee we ons voorlopig geen zorgen meer hoeven te maken over de financiën. Het luchtte enorm op.
Zo, hier laat ik het weer even bij. We zijn erg benieuwd wat we dit jaar allemaal gaan meemaken, maar wat het ook is, we houden jullie op de hoogte.
Groetjes van ons allemaal.